Kapteinen, motorpassaren og guiden stod oppe på brua og diskuterte norsk politikk. Samtalen gjekk frå miljøvennleg energi via frynsegodene og sløsinga til stortingsrepresentantar, til norsk bistand til u-land. Dei klødde seg litt i hovudet og lurte på kva som eigentleg var vitsen med bistanden; den ser jo ikkje ut til å hjelpa dei som skal ha han.
- Den går jo rett i lomma på de som er styrtrike fra før av, hjelper ikke de fattige som treng'rn, uttala kapteinen.
- Nei, det er jo ingen som veit kor han vert av eller kva den hjelper til, samtykka motorpassaren.
- Eg trur den der bistanden er berre tull, dei gjer det på feil måte, seier den naive guiden.
Så spørsmålet er jo kor i all verda bistandspengane vert av, dei vert ikkje brukt til å byggja infrastruktur og skular i vert fall. Vegane, jernbanane og liknande er jo frå kolonitida, omtrent ingenting er bygd i ettertid. Nesten all infrastruktur tener framleis den vestlege verda; frå råvarene til fabrikkane, til butikken og til kapitalistiane si lommebok.
Eit godt bevis på manglande oversikt over bistandspenane er jo den haltande rapporten til Norad. "Nei, vi veit no ikkje heilt kva som skjer, men me antek at den fungerar".
Ein kan senda ned traktorar, men det fungerar fint lite om dei går tom for motorolje og diesel. Då spenner dei oksen foran igjen og drar lika godt heile traktoren med plogen bak. Ein kan visa dei korleis ein sår korn og senda haugavis med frø ned der, men ein kjem ikkje lengre enn fyrsta året om ein ikkje lærer dei å dyrka bærekraftig i lengre tid.
Eg ser for meg ei betydeleg betre løysing på bistand enn det som vert praktisert i dag. Kva med å senda ned proskjektgrupper til u-landa, sysselsetja arbeidarar der nede og til dømes byggja sjukehus og skular. Etterpå kan ein ansetta og gje opplæring til folket der nede på ymse institusjonar. Byggja nytt jernbanenett og oppgradera bussar, alt inkludert opplæring. Stikkordet her er opplæring. Opplysing og kunnskap er tingen, om folket der nede må gå den lange vegen med omtrent å finna opp alt på nytt så må det gjerast for å gje dei forståing og kunnskap nok til å stå på eigne bein. Å senda eit par millionar rett i henda på styresmaktene er som å gje ein unge 500 kr og be han om å kjøpa ei historiebok og ikkje godteri.
Kunnskap er makt, og det er kunnskap og utdanning dei treng der nede. Eg er sikkert på at Noreg kunne brukt bistandspengane på ein meir fornuftig måte enn kva dei gjer no. Det eineste ein veit om bistanden no er kor mykje me sender ut av landet. Om nokon set på meir opplysningar er me tre stykk som gjerne skulle visst meir, for akkurat no er me av den oppfatning at bistandspengane går seg vill i Sahara-ørkenen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar